Zürich'te Seni Beklerken Şiiri - İsmet Can

Ellerim iki cebime sokulu
Ve yürüyorum; Rami Caddesinde
Yağmur çiseliyor, bir taraftan
Koltuk altıma sıkıştırdım
Bir demet frezyayı

Bu akşam soğuk Zürich
Yağmurun etkisinden belki de
Şemsiyem yok ama
Tek güvencem, başımdaki kapişonum
O da ne kadar dayanır, yağmura
Bilmem

Etrafımdan geçiyor, şemsiyeli insanlar
Cadde kenarında
Kimse aldırmıyor, ıslandığıma
Zaten, bende onlara aldırmıyorum
Tek düşünce Helga
Ve ona vereceğim çiçekler

Lanet olası bir taksi ıslattı; beni
Bellevue Garına geçerken
Sımsıkı tuttum; çiçekleri şimdi
Naylonu açılmasın diye

Quaibrüke Köprüsüne yürüdüm; bu kez
Altından geçen Zürich Nehri de insafsız akıyor
Katkıda bulunuyor, soğuk havaya
Allah'tan ki; rüzgar almıyor köprünün altı
Sık aralıklarla saatime bakıp, duruyorum
Fakat yalnız değilim
Çok aşık var, bu köprü altında bekleyen

İnsan, bu kadar mı bekletilir
Neyi var, bu kızın
Herkesin sevgilisi geldi
Taktı; koluna gitti
Şimdi, hepsi bir yerlere çekilmiş
Sıcak içeceklerle, ısıtıyor içini
Reva mı bu, benim gibi adama
Wilhem Tell'in heykeli gibi dikilmek
Havada karardı; üstelik

Aman
Boş ver be oğlum ya
Başka Helga yok mu sanki
Sana söylemediler mi
Avrupalı kızlara güvenilmediğini

'Al ulan Zürich Nehri'
Sana hediye ediyorum; bu çiçekleri
Sen bari yerinde duruyorsun
Bir yere gitmeden
Sadık bir sevgili gibi

Bence sen hak ediyorsun, frezyaları
Ahlamak, vahlamak boşuna
En büyük ihaneti ettin; bana Helga
Sırılsıklam ıslandım
Zürich'de seni beklerken