Zürafa Şiiri - Özge Özgen

Bazen bütün kelimeleri devirip tökezleyen bir cümlenin tam ortasında duruyorum

Kendi kabuğumdam çıkıp, yavaşça ilerleyen bir kaplumbağanın
İçine sıkışıp kalıyor kalbim

Şimdi ben nereye sığacağım

Sığındığım ve utanarak dua ettiğim yüzlerce noktadan biriyim ve yüzmeyi öğrenemedim hala

Kırmızı çiçeklerim var diye bağırdığımda tanrıya

Yanında ki küçük beyazlar bedavaya geliyor

Sevmek bu değil oysa

Bir kaç iniltiden sonra olmayan bir rüyayı çevirip duruyor dünya

Yoksun

Yoksulsun

Ve göğüslerim süt dolduğunda
ön sevişmelerden
nasıl duvara vurulur öğreniyorum orda

Kuşların kanatları sürekli kırılıyor
Ve sürekli
Gidenler oluyor
Bir yerlerden dönenler o ayrı kalabalığa

Yüzümü kaybettiğim oluyor

Ellerimi bulamadığım pek çok kanlı - bıçaklı yanım

Bir öpüşmenin ağzında büyüyen
sakızdan çok
Uykusuzluğun mutsuzluk resimleri dağıttığını bilmezdim

Duvara asılan tümsekli saat
Ve sürekli
Yön değiştiren zaman

Unuttuğum ve sonuna varamadığımız bir yer var

Ellerimi iki parçaya ayırıp
Tek parça halinde
Kaldığımı
nasıl anlatacağım sana

Üzerime güneş yanığı sürdüğüm birçok şiire imza atmışlığım da oldu oysa
Birçok yanılma payından kol düğmelerini kestiğimi var sayarsak
Orda bütün sessiz kelimeler
yutuyor zürafayı

Yağmurda , suyun kıyısız halini alıp öteki ucuna koyuyorum

Esneme hayat !

Annemin kolonyasını da getir ordan

Göğsümdeki bütün mikropları

Öldüreceğim..