Zümrüt 6 Şiiri - Hasan Hüseyin Yılmaz

Her gece mehtaba gölgen düşüyor
Yıldızlar gözlerin oluyor Zümrüt,
Bakışın bağrımda yara deşiyor,
Ve birden gözlerim doluyor Zümrüt.

Feryatta kalemim isyanda hece,
Kederim dağ gibi umudum cüce,
Kahrımda çığ gibi büyüyor gece,
Albümde resimler soluyor Zümrüt.

Benliğim ben olup benden çıkıyor,
Suçlusun der gibi kızgın bakıyor,
Karşımda su gibi yıllar akıyor,
Gözlerim boşluğa dalıyor Zümrüt.

Yaşım deviriyor nerdeyse kırkı,
Son kez görememek içimde korku,
Aleyhte dönüyor zamanın çarkı,
Hüsranlar kapımı çalıyor Zümrüt.

Yüzümde çizgiler saçımda akalar,
Şu gönlüm içinde neleri saklar,
Yıllar öncesinden saplanan oklar,
Sanki ciğerimi deliyor Zümrüt.

Hasan’ım her mevsim karlı dağlarım
Kimse bilmez gizli gizli ağlarım,
Hayatla kopuyor sanki bağlarım,
Yaşama sevincim ölüyor Zümrüt.

Hasan Hüseyin YILMAZ