Zümrüt Şiiri - Çetin Erdoğdu

meltem rüzgarları bırakıp güne
camakene gülüşünü asan
ey atılmaz sevda
başka bahar değil benimkisi
araladığın mevsimin pencersinde

kuşlar şarkılar bırakıp
aşk çizdiler yalnızlığıma
kırık çerçeveli tuallere

sokağımda feslegenler
beyaz açmış
daha taze
kokusuna aldanan güller
nasılda renk veriyor
dikenlerini gizleyerek
güllere benzemez oysa
feslegenler
tutarsan elinde kalır kokusu
yaralanmadan
kanatılmadan

güllere benzemez
narin
ve sevdalı
okşarsan reyhan olur
ateşten sevdalar bırakır avuçlarına
bir de zümrüt gözlerine
aşk ıslaklığında yağmurlar

bügün hava yağmurlu
bugün zümrüt gözlerine inen ıslak bulutlar
baharıda alıp götürdüler
yüreğimdeki mevsimden
oysa dün
oysa dün
sen güneştin yüreğime çalan
tenimi yakan
avuçlarımı ısıtan

oysa dün
oysa dün
kahretsin...
camlarda gezindi durdu yansıman
ve sen
bir gül gibi tenime sinen
bir düş gibi ruhumu saran
bir türkü gibi dilimi yakan
bir şimal rüzgarı gibi
yüreğimi kucaklayandın

hiç durmadı yağmur
hiç dinmedi ruhumdaki ızdırap
hiç dağılmadı
başımdaki dumanlı bulutlar

bir yağmur yağdı
bir sen ıslandın
bir rüzgar esti
bir ben savruldum
bir türkü söylendi
bi sen ağladın

gün boyu sürdü
bir sen bir ben hikayesi

biliyorum
hava bugünde açmaz
tıpkı kapalı yüreğin gibi
bu hikayede kalır sadece
gülde gülüşün
yağmurda soluşun
bulutlarda ağlayışın
ve
camların yansımalarında
zümrüt bakışın.