Zümrüdüm Şiiri - Rıza Sönmez

ZÜMRÜDÜM

Nisan çiçeklerinin tomurcuğu gibi
Sesiz ve derinden büyür çığlığım
Gecelere sığıntıdır kaç zaman
Düştüğüm kuytu yalnızlıkların miladında
Ben hesapsız söz dizimlerinin
Söylenmemiş sözlerin düşüyüm
Zamanın gözlerinde
Yıkadım hüznün baharlarını
Bir tutam yaprağım
Savurgan benliğimin
Tutkulu mitolojik sevdalarında

Bir ömür neye adanır zümrüdüm
Karanlığında büyüyen sevdalara mı…
Gülüşünde unutulmuş yüzüne mi…
OYSA
Hiç olmayanın
Yazgısında
Sersefil kederinde
Derbederim

İklimsiz coğrafyalarında
Yitirdim sevda dilini
Kendime küskün yüreğimde
Kan revan rüyalarında
Ter olup akan sevdaların
Unutulmayan yüzünde
Bir sigara dumanı
Ve
Bir kadehe sığar geçmiş
Acıların sürgün denizinde
Derin acılar bezendi yalnızlığa
Son çiçeklerde soldu
Hüzün bahçesinde
Bir gölge düştü akşama
Ay aydınlık
Yürek karanlık
Öfkemin taşkın selleri
Bahar yağmurlarında büyür
Ve cümleler sözden artarken
Sen bir yoksunluğun ortalamasında
Çarpanlara ayrılmış aklımın
İnce deltasında gezginsin
-beyhude –
ben sevda masallarında yitirdim
gençliğimi
nice can çekişmelerin odağında
nice kurşun yarasında geçti
nisan sevdalarının
bastırılan isyanında
hep yenildim baharlara
hep yenildim yüreğime
hesapsız sevişmelerin
gelecek düşünde
yaşadım belki zümrüdüm
yaşadım zamanın ötesinde
yarınları gördüm
yarınlar umut iklimlerine sevdalı
vazgeçtim artık sevilerden
hasret kokusunda
sevda mevsiminde
yollara düştüm
keskin virajların
şarampole uçmuş gizil sevdalarında
öldüm dirildim
kan güllerinin kendi açmazında
geçmişin bile unuttuğu
ölüm topraklarında sürgünüm

ZÜMRÜDÜM
Bir sevi çiçeğiyim her bahar
Aynı bedende yeşeren
Başka bedende can veren
Bir damla gözyaşı aktı
denizime
mutsuzluğun renginde
yitirilmişliğin şiirinde …….

rıza sönmez