Zümrüdüm. Şiiri - Behçet Elcik

Başım yastığa indiğinde.
Sen gelirdin, dolaşırdık sahilleri.
Tophanede kafeleri, kız kulesinde martıları,
seyrederdik boğazda geçen vapurları.

Bazen yanıma uzanır, saatlerce konuşurduk.
Oturacağımız evin odaları, döşeyeceğimiz mobilyaları,
yatak odasını şamdanları.

Sahi renkte takılırdık hep, ben kırmızı deyince,
tabi kürt kırmızı sever derdin.
Bayrağımızda al değilmiydi.
Neden hep takıldık orada.

Sensiz hiç yaşamadım anlayacağın.
Kalbime girdiğin gün nefes almaya dahi çıkmadın,
hep orada kaldın.

Öyle ki biri incitse seni, burkulurdu kalbim.
Gece üzerin açılsa, yorgan altında üşürdü bedenim.
Anlardım ki üşüyor nazenim.

Sahi sen his edermiydin beni?
Mesela sebepsiz ağladın mı hiç?
Hiç aklında yok iken ayakların alıp aradın mı beni?

Sokak sokak dolaşıp aradın mı beni?
Biliyorum sen bir kadınsın, ha deyince çıkamazsın.
Sebepsiz ağlayamazsın, seviyorum deyip haykıramazsın.

Nazlı gülüm, reyhanlar kıskanır seni.
O kadar güzelsin ki melekler hayran sana.
Güneş nurunu senden alır.
Senin ile bir an karanlık olmaz ki nazenim.

Hep ışığında dolaştım, ta ki buldum seni.
Zümrüdüm! Kömürü cevher sayan anlamaz seni.
Kelebeğim! Arı kovalayan, bilmez narinliğini.

Ceylanım! Katırcı bilmez kıymetini.
Kıymetin kalbimde,
Ki kalbimde senin.