Zümrüd-ü Sinem Şiiri - Taş İskele

Yeşilim var dedin,
Gökçe’nin kıyısında,
Konumlanmışken iki mavi,
Sen ve ben…

Özgürlüğe kanat çırparken martılar,
Özgürlüğünü tattım hayâsızca,
Kırıldı kanadım,
Sen uçup giderken mavide,
Dizime gözüme durmuş sözlerimle
Gözü karam dedim ardınca.

Mayıs kokulu baharda,
Maviler kıskanmıştı huzur veren yeşilini.
Utanmıştı yüreğimdeki Şebnem,
Kırılmıştı içimdeki sıcaklığının doyum noktası…

Ah,
Ne bu içimdeki ayaz?

Ey hayalimde tutuşan külüm,
Zümrüt’üm,
Külünden doğ yine,
Yeniden…

Her şeyim değilsin belki,
İçimi ısıtan güneşim,
Anka’msın…

Sen Kaf'a giderken,
-Ayn, Şın-
Uyandım ki bende kalmış yarım kalmışlığın.

Kim bilir neredesin?

*
Sinem’de tünemiş
Otuz kuşun kanadında,
Gönlümdesin sen.

Her ŞEB,
Gözlerime düşen yeşil NEM,
Sinem’deki
Zümrüt’üm…

Sevgim ki Semâ’vî,
Gökçe'nin kıyısındaki,
Ey Zümrüd-ü Sinem.