Zümrü dü K Anka kuşum

Bir dağın yamacında mahsur kalmışım
alıp kanatlarına kurtarmış k/anka kuşum

bezginmişim hayattan çok ah ne çok yorulmuşum
üç gün üç gece uyumuşum geçip kendimden
bir uçurumun kenarında nafile bir çabayla

çok direnmiş çabalamış denize düşen yılana sarılır hesabı
eğrelti bir asalak köksüz bir ota tutunmuşum
başımda deli bir rüzgar kabıma sığamazken
değdi beklediğime yetişti zümrüdü k/anka kuşum

alıp kanatlarına ülke ülke gezdirdi
bazı gökte uçurdu bazı indirdi yere
ne yağmur ne fırtına pes ettirmedi bize

kaç mevsim geçti üstünden maceramızın
göçtük kışın ılıman serin yerlere yazın
şehir şehir gezdik hiç durmaksızın
tutuş o tutuş oldu bırakmadı elimi
Zümrüdü k/anka kuşum

her gittiğimiz yerde çalı çırpı topladık
çadır kurduk yaylada göçer gibi yaşadık

hiç böylesine mutlu olamamıştım
alıp kanatlarına uçurdu mavi gökte
sihirli değneyiyle dokundu yüreğime

kuştu ama değildi ki beyinsiz
yaşamayacaktık şehirde yemin ettik
mümkün mertebe insansız elverdiğince insiz

6/Aralık/2013/Cuma/Bodrum

Yüksel Nimet Apel