Mahşeri bir serap dolanır dünyamın çöllerinde, sen vatanı olmayan bir kalbin hülyası, yorgun ve kırgın gözlerinden yüreğimin taa içine bak Zulüf! ..
Akmayan nehirlerimin, yağmuru kurumuş bulutlarımın ve güneşi sararmış özlemlerimin mah- ı umudusun Zulüf…
Hangi rüzgâr sana eser, hangi dil seni anlatır, hangi rengiydin kor dağların bilemedim Zulüf…
Ey masalsız çocukluğumun mağrur, harap düşmüş, zehir kusmuş kahırların çilekeş anası! ..
Adını taşıyacak kadar dik değil mısralarım, her hecesi cenneti düşleyen çocukların gözlerini yaşatır, alaca bir at koşar göğüs kafesimden seni düşlediğimde… Bilirim; sen alışmadın şerbetine bu hayatın, menfezi kor mekânlar serilse de yorgunluğuna, bilirim sen Kevser akan, gülün anlam bulduğu bir nilüferisin gariplerin hasret servilerinde…
Bekliyorum seni Zulüf! Okların derinden vurduğu mavi kokulu şiirlerimde…
Yorgun bir rahvan koşuyor yalnız pencerelerinden, şimdi yıldızlar sana kirpik, dolunay usulca fısıldıyor mahzun çaresizliğini ve ben ağlarım Zulüf! ..
Pare pare yıkılmış huzurun, tarumar olmuş hayalin, uykularına kâbuslar taşıyor hayat …
Yedi boynu bükük fidanın kızıl toprağıydın, tutmuyor dizlerin, karası kaybolmuş saçlarının ve şakaklarından damla damla yalnızlık sızıyor Zulüf! ..
Zulüf: Karanlıkların yurdunda yalnız senin nurun var yalnız sana çalıyor kırmızısı güllerin…
Ben sensiz; güneş görmemiş siyah lale, kurumuş hayal mürekkebi, garip, sessiz ve susuz….
Kayıt Tarihi : 14.7.2020 16:16:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Anaya yazılmış bir şiir. Zulüf annedir.
