Zulmün Temsilcisi! Şiiri - Mustafa Cilasun

'Halep’çe katliamını, viski kadehleriyle kutlayan, İran İslam inkılâbıyla, dokuz sene savaş yapan, on binlerce askerin ölümünü hiçe sayan, müstekbirlerce işgal edilmiş bir devletin, devrik lideri, en modern uçaklarını çölün kumlarına saklamayı başarmış! Uçaklar niçin alınmışlardı hala anlayamadım, yaşlılığımı bağışlayın.'

Gaflet ve delaleti bir kaftan olarak giyenler,
Hayatı burun delikleriyle temaşa ederler.
Fanilik kaygısı bunları kesmez.
Adavet ve hakaret genel bir üslup halini alır.
Şekli yet ise ana omurgaları oluşturur.
Keyfiyet, tatmin sınırlarını dinlemez.
Aidiyet, artık önemlilik arz etmez.
Belam kimliğinin müntesipleri,
Serinletmeye, azami gayret gösterirler.
Din olgusu, tekebbürle yer değiştirmiştir.
Tebaa, kronik bağımlılığından, şaşkınlığın demindedir.
İnsani değerler, enaniyet harmanında manayı ararlar.
Hiddet ve şiddet vazgeçilmezlerdir.
Emanetler, mütecavizin vicdanına mahkûm edilmişlerdir.
Akıl, izan, idrak, dumura uğramıştır.
Meşveret, naralara tercih edilmiştir.
Şura, ancak vicdanlarda yaşam bulmuştur.
Ülke, devlet, gizemlerin karargâhı olmuştur.
Ülkeyi yönettiğini zanneden tağuti güçler,
Aslında korkak olduklarından, tehdit karşısında şaşkınlık yaşarlar.
Bu zamanlarda, ne yapacaklarını kestiremedikleri için,
Yeni mecra ve maceralar kaçınılmazları olurlar.
Arza, hükmettikleri zannına kapılır ve kaptırılırlar.
Aveneleriyle bulunmak zorundalar, yalnızlıktan korkarlar.
En vahşi hayvan, bunların yanında masum kalırlar.
Aşkın derinliğinde kaybolarak, kendini bir şey sanan iblis!
Emre itaatte, Âdemi beşeri dikkate dahi almamıştı.
Aşk maksuda ulaştırmayınca, cefanın cehenneminde yerini aldı.
Emre itaat, evrensel mesaja olmayınca cahiliyettir.
Perde olan, set kuran, karartan, esfele safilin dedir.
Vuslatın yolcuları, sabrederler, bulunca yemezler.
İnfak ederek, gönül iklimimde hazzı yeşertirler.
Zerreyi miktar, korkuyu sinelerinde barındırmazlar.