Zulmün Arşı - Gazze İçin Şiiri - Bura Do ...

Toz, kan ve barut kokusu sinmiş bu harâbe,
Bir mahşerî sessizlik çökerken şu serâbe,
Baktım, o yığınlar, o demir, taş, o kereste…
Bir ses aradım, son bir ümit, son bir nefeste.
Kalktım, yürüdüm… Sanki ayaklar benim değil,
Vicdan denilen mahkeme meflûç, zemin değil.
Heyhât! Bu enkaz, benim evim, yurdum, otağım,
Söndü ocağım, kurudu arzum, yeşil bağım.
Ey Şark’ın o meş'um, o dilsiz koca kalbi!
Görmez misin İslâm’ı boğan kanlı salibi?
Yok, haçlı değil, başka bir el, başka bir âlet,
Dâvûd’un adıyla inen kahpe vekâlet!

Dur! Kazma elim, tırnağım olsun… Şu betonlar,
Bir zindan ki yutmuş nice can, nice fidanlar.
Her bir taşı kaldırdım, o an kalbimi yırttım,
Bir an gelecek, ben bu yığından da ağırtım!
İçimde bir ayna kırığından bakıyorum,
Ruhumdaki gölgeyle bu âteşte yanarken,
Ben kimim? O enkazdaki ben mi? Şu soran kim?
Çıldırmamak, ey Rabbim, evet, elde mi, mümkün?
Bir el… O küçücük el… O benim yavrum, o cânım!
Toprakla karılmış o mübârek, alı kanım!
Çektim… O güzel yüz, o melek, şimdi bir et yığını,
Yırtmış o şarapnel, o güzel alnının akını.

Ey Kerbelâ’dan arta kalan kızgın ve bitap kum!
Bak, aynı yezit, aynı şimr, aynı zehirli zum!
Fırat yine kesik, yine mahrum sudan ehlim,
Kundaktaki Asgar gibi şehit oluyor neslim.
Bir farkı var elbet: O gün oklaydı o gaddar,
Bugün daha şeytânî, fosfor saçıyor canavar.
Dün ağladığın fırkatı, ey Mûsâ’nın evlâdı,
Bir mâtemi sen şimdi yaşatmak mı murâdın?
Dün toplama kampında o kelepçeli kollar,
Bugün mü reva gördü bu mâsumlara yollar?
Tarih denilen kanlı nehir böyle mi aksın?
Dünün o mazlûmu, bugünün zâlimi olsun!

Sus ey baba! Feryâdın o arş-ı âlâyı deler,
Zulmün de bir ömrü var, elbet o da tökezler.
Bir gün o demir kubbeler üstünde ezanlar,
Haykıracak elbet: “Bu ne hüsran, ne ziyanlar!”
Bu kanlı hasat yerinde her başak bir âh ise,
Her âh, o zâlim tahtını yıkan bir silâh ise,
Bekle! O büyük mahkeme elbet kurulur, bil!
Adâleti mülkün temeli eyleyen ol Celîl,
İmhâl eder ammâ, ebedî etmeyecek ihmâl,
Bir “Kün!” diyecek, yerle bir olacak o mel’al!
Yükseldi bu zulmün katı tâ Arş’a kadar, dur!
Bundan ötesi yok, daha yok… Hüküm O’nundur!