Zulmet-i İsyan Şiiri - Cevdet Altay

Zulmet-i İsyan

Anam kadar değer verdiğim insan,
Çağırmış da, ondan geldim, be hoca,
Dört yanımı sardı zulmet-i isyan,
Şaşırıp öylece kaldım, be hoca.

“Şair” diyorlar ama bende insanım,
İçim kan ağladı, tutuştu canım,
Acınacak hale, düşmüş irfanım,
Sizlerden çok ibret aldım, be hoca.

Karanlığa giden bir yol bulsaydım,
Mazlumu sindirip, korku salsaydım,
Böylemi olurdu, zengin olsaydım?
Ne aramıştım, ne buldum, be hoca.

Dil susmuştu, gözden işittim azar,
İnsanlık ölmüş de, bulamaz mezar,
Methiye yerine, ağıtlar yazar,
Şiire karayı çaldım, be hoca.

Gönül boz bulanık, durulmadım ben,
Bir selama layık, görülmedim ben,
İyi ki, Fizan’a sürülmedim ben,
Zihniyet değişmez, bildim, be hoca.

Kibir’e eş olup, onla gezmeyin,
Yavrulara surat asıp, üzmeyin,
Aynalara bakıp, bana kızmayın,
Ne gördümse, onu yazdım, be hoca.

Cevdet Altay…..27.10.2017