Zülfünden Ateş Düştü

Zülfünden Ateş Düştü

yorgun bakışlarıma gamzenden ateş düştü
seyre daldığım yüzün dalga dalga savurdu
çaresiz ellerimi,
kakülüne uzattım
gündüz mü karanlıktı gece mi anlamadım
nazarın bin parçaya böldü yüreğimi
iklimler şaşırdı
hiç beklemediğim bir anda
bin yangın çıkardı
yine de,
korudum;
heybemde sana sakladığım kır çiçeklerini
acı sözlerin bir hançer gibi saplansa da
cehennemi bir ağırlıkta olsa yokluğun
ızdırap çelikten pençelerini geçirse de,
dicle nehri ile el ele tutuşup
sana doğru koşacağız.
bak gülüm
sevda yaralarım gül açtı
göz yaşlarım denizleri ıslattı
hasretinin dalları yıldızlara ulaştı.
razıyım;
kokladığın bir güle
bir sürgün sözcüğüne
ölümcül bakışına.

Abdurrahman Atabey
12.06.2009 Diyarbakır