Züleyha Şiiri - Abbas Paksoy

Züleyha
Yoldan gelip geçenlere, bakardın.
Tomurcuktun, burcu burcu kokardın.
Yiğitlerin yüreğini, yakardın.
Görenler, seni sorardı, Züleyha.

Ay gibi parlardı, masum yüzlerin.
Işık saçardı, günahsız gözlerin.
Şıkırdım oynardı, kıvrak dizlerin.
Kaderin, seni neyledi, Züleyha.

İnsan bilemez ki, gelecek heyle.
Gönül yaşamak ister, paşa, beyle.
Kaderin değişmez, neylersen eyle.
Bir kez, anlına yazılmış, Züleyha.

Kaderin sırdır, arama boşuna.
Vakti gelince de, gelir başına.
Kötü ise, takoz koyar taşına.
Dolanıp, kendini yorma, Züleyha.

Ben de, isyan ederim, şu feleğe.
Önce yaratıp, benzetir meleğe.
Sora da, dönderir acı keleğe.
Feleğin işi, bilinmez, Züleyha.

Hayat böyle gelmiş, böylece gider.
İnsanlarda bitmez, gam ile keder.
Paksoy’um, kendini boşa kahreder.
Kaderi de, ben yazmadım, Züleyha.