Züleyha Şiiri - Nihan Işık

Züleyha’nın yalnızlığıydı arzu
bunu kimse anlamadı.

kuyularımız vardı
kördü ve derindi, kaybolduk içinde
orada mor düşlere daldık
tuhaf rüyalar gördük, kimisini anlatmadık

kimi zaman
ruhlarımız uçuştu gökte
ve yere indi gizlice
sıkıntıyla eştik, eştik toprağı
yeşildi dili
rüzgar konuştu bazen
acıydı sözü

ateş yakardı ve kadındı
erkek suydu ve bir kuyuda
habersizdi kadından

ben konuşmadım
o da konuşmadı
gri bir sessizlikte geçti günler.

düşündük biz kuyularımız kadar derin
ve düştük zamanın delik ceplerinden
bir karanlığın içine
yuvarlanırken mutluyduk belki

ama isterdik ki
zihin kalbi acıtmasın.