Züleyha Şiiri - Münzevî Muhayyelât

içimdeki yağmur

içimdeki göle yağıyor

ve göl buğulanıp

içimin gökyüzüne ağıyor

..

sen
kederi benden alıp
aşkı sunan sevgili
döngüdesin daim döngüde
içimin iklimisin

sen bir gökyüzü resmisin sevgili
bir suyun diğerine karışması
bir ateşin yangınlarca büyümesisin
az kahır değil
az zehir değil
sende kabaran bu aşk
bu resim
bakılamayacak
içinde olunacak kadar büyük

ve karanlığa dair bir sırrı vardır
her yusufçuğun
her ilk yazda
söyler onu sana sevgili
kuşlar uçar senin gönlünü taklit için

ay dolunda
gece yıldızda
ve ben duadayım
yakarıyorum sana
bana bir melek sun
yakarıyorum sana
suyundan bir damla su ver

aşkın dipsiz kuyularında
gecenin sihrindeyim sevgili
ahh ın en onulmazında

getir bana işkilsiz düşler getir
nemiyle ıslandığım bulut
sesinden titrediğim efkar
getir bana
sahipsiz düşler getir

sen ki kalbin surlarını
yıkan fatihan
gürzünle un etttin
kalp kal'asını

sen ki
çöl sıcağından mağaraya
havfden recaya
korkudan inşiraha geçişim
dilimi damağımda tutan
sessizliği bağırtan sen
beni al
ve serinlet içinin ormanında

içindeki yağmur
içimdeki göle
sesindeki ahh
tüm dirliğime
sevişinin gölgesi çölüme
yangının ateşi ocağıma

sen bir düş değil
sen bir eşsin
züleyha