Züleyha Şiiri - Dursun Ali Sağlam

Saç baş darma dağın berbat haldesin,
Hal hayattan bezmiş gibi Züleyha.
Ah dilber sende mi yaban eldesin,
Ahval gurbet ezmiş gibi Züleyha.

Bir görünür çiçek gibi açarsın,
Saçlarını saçım saçım saçarsın.
Sonra ürkek keklik gibi kaçarsın,
Av avcıyı sezmiş gibi Züleyha.

Beni mecnun eden o hoş edadır,
Fedadır bu canım sana fedadır.
Varlığın gözümde koca bir dağdır,
Baştan başa gezmiş gibi Züleyha.

Bu ne mahsum yüzdür, bu ne ahvaldır,
Arz et ne beni bil ne aşka aldır.
Eyme gülüm haydi başını kaldır,
Dağa çatıp kızmış gibi Züleyha.

Kaldırıp başını derdin ne desen,
Bir ekmek derdiydi, şimdi ber de sen.
Örüldün ömrüme sen desen desen,
Tanrı bana yazmış gibi Züleyha.

Ki! artık alemde bu aşkın mahut,
Tenimde her zerren bilahere kut.
Geçsem herşeylerden, geçsem de yahut,
Bu derttende gizmiş gibi Züleyha.

Siyah saçlarına bir yıldız düşse,
Alsam sol yanıma, ne dir neyse.
Kuş olsa bağrımda bir mezar eşse,
Dıştan içe gözmüş gibi Züleyha.

Bir iklim belirse içimde hey yar,
Ben desem hüzündür, sen desen bahar.
Tayfunlar kopuyor, sanki son bahar.
Gün kudurmuş azmış gibi Züleyha.

Üşütürken mevsim tenimi yer yer,
Gül yüzünü bahçe, bağlardan göster.
Zemheri döşüne bir buse düşer,
Mevsim bahar yaz mış gibi Züleyha.

Yürürken izine basa basa ben,
Vakf eyledim gönlü ömre mahsuben.
Dönüp benden öte beni de görsen,
Bade içip sızmış gibi Züleyha.

Bilsen gönül beni ne hale saldı,
Şairim ilhamım bir seni bildi.
Ah gülüm şiirmi olasın geldi,
Aşk iyi bir sözmüş gibi Züleyha.

Hani gelir ya dert üstüne kol kol,
Öyle bir şeysin sen, yok kaçmaya yol.
Şu dertli başıma bir de sen dert ol,
Sanki derdim azmış gibi Züleyha.