Zül Düştü Gönlüme Şiiri - İbrahim İmer

Zülüf müdür acep dökülen bele
O sırdan birkaç tel düştü gönlüme
Gülüşüne hasret n’ederim derken
Gözlerinden bir gül düştü gönlüme

Üstüme gelirken gölgesi yelin
Adını aşk koydum saklanan elin
Canımı yakarken vefasız gelin
Uzaklardan bir kul düştü gönlüme

Laf canbazı dilim lal oldu birden
İçime saplandı ok bilmem nerden
Kıyıp gitme biraz daha kal derken
Zahir yüzünden zül düştü gönlüme

Eşkıya aşkımın karardı yüzü
Yüreğime nişan eyledi gezi
Hapsedip geceye aşk ile güzü
Yanan dilinden kül düştü gönlüme

Yeşil gözlerinde mana ararken
Cümlede aşk diye diye yanarken
Koynuma yasaklı en güzel sırken
Uzaklardan bir “gel” düştü gönlüme

Heba oldu birden güzelim yıllar
Acılara acı yamadı yollar
Bir uzansa diye beklerken kollar
Rızıktan uzak yol düştü gönlüme

Artık iflah olmaz günlerim onsuz
Baharda vuruldum yine zamansız
İmer’im aşk ile çağladım sensiz
Ankara’da bir hal düştü gönlüme

17.07.2009