Zühre ve Çoban Şiiri - Ahmet Levent Ay

Kocamış kışın ardından, nazenin bir bahar gelir.
Ve omuzlarımdan alır, geçmiş ayların hüznünü.
Her çiçek bir soru sorar, her âşık bir cevap verir.
Kalpler kalpleri işitir, kör de bilir gördüğünü.
Kocamış kışın ardından, nazenin bir bahar gelir.

Belki sen de seviyorsun, yalnızlığın şehveti var.
Sessizliğe âşık olur, kendi ruhunu dinleyen.
Gerçi sen de görüyorsun, özgürlüğün arsızı var.
Kendini kartal sanıyor, arzda esaret bilmeyen.
Belki sen de seviyorsun, yalnızlığın şehveti var.

Ve şimdi, kanadı kırık, bir kuş gibi avucunda.
Ağzından çıkacak söze, bahtım gibi bakıyorum.
Kem fırtınadan haberci, bir sükût var duruşunda.
Sonbaharda gideceksin, adın(m) gibi biliyorum.
Ve şimdi kanadı kırık, bir kuş gibi avucunda.

Kalan benim, çıkan sensin; ardını toplayan benim.
Kapıyı çarpan da sensin, dört işlem hep aleyhime.
Bölen sensin, payda sensin; küsuratın, payın benim.
Görüyorsun, gam da bende; unutmamı hiç bekleme.
Kalan benim, çıkan sensin; ardını toplayan benim.

Gayrı sevin, umut kestim; gelecek gibi değilsin.
Bin yıldır göç eden bülbül, töresini hiç bozar mı?
İster görün, ister gayb ol, bundan sonra sen bilirsin.
Semayı unutan gözler, gayrı Zühre’ye bakar mı?
Gayrı sevin, umut kestim; gelecek gibi değilsin.