Zühre Şiiri - Osman Avanoğlu

ZÜHRE

Aralandı hayal penceresi,
Süzülüp girdim sessizce,
Kiralık düşler sokağına.
Mor begonviller sarar,
Laf söz dinlemez,
Başına buyruk sol yanımı.

Sen nefes aldığıma bakıp
Yaşadığımı mı sandın?
Zühre!
Yaşadığımı mı sandın?

Bu gece de misafirim,
Fesleğen kokulu sırlar alemine.
Zühre yolumu keser,
Güzelliğini serer gözümün önüne.
Nârında yandığım kavrulduğum,
Söyle bana!
Bu güzelliğinle nice başlar döndürdün.

Sen çiçeği, böceği, kuş cıvıltısını
Hayat mı sandın?
Zühre!
Hayat mı sandın?

Çıplak yüreğim volta atar ayazda
Esen yel kırbaç indirir ruhuma
Ayın aydınlığında gölgem yürür peşim sıra
Bir gölgem, bir de Zühre bırakmaz beni
Aşinayım düşler sokağına.

Sen şakaklarıma uzanan derin çizgileri
İhtiyarlıktan mı sandın?
Zühre!
İhtiyarlıktan mı sandın?

Yükü ağır mı ağır hüznüm;
Yolcudur yüreğime.
Yüreğim kelâma,
Kelâmım kaleme.
Başımın üstünde Zühre,
Müptelâyım düşler sokağına.

Sen canım, cicim sözlerini
Aşk mı sandın?
Zühre!
Aşk mı sandın?

Ayın şavkı vurur yüzüme
Ötesi aydınlık der gibi.
Çok uzaklardan göz kırpar Zühre
Sabrın sonu selâmet der gibi.
Yıldızlar okşar saçlarımı
Yüreğini ferah tut der gibi.

Sen saçlarıma doluşan akları
Kar taneleri mi sandın?
Zühre!
Kar taneleri mi sandın?

Hasbihalim biraz Ay, biraz yıldızlarla,
Biraz da Zühre’yle,
En çok da kendimle.
Tevekkülüm ise sadece Allah’a,
Onun yazgısından başkası lafı güzaftır.

Sen derdi vereni,
Dermansız kor mu sandın?
Zühre!
Dermansız kor mu sandın?