Züheyla Şiiri - Filiz Bülbül

“Sonsuzluğa uzanan yollarda eşlik etmek istiyorum sana züheyla
O yol hiç bitmesin, sen de yanımdan bir saniye ayrılma istiyorum.
Zorlamasan da açmak istiyorum kapılarımı hiç durmadan.
Ne kilit tutuyor yüreğim, ne anahtar.
Hiç yedeğim yok, koyma beni böyle çaresiz.
Kızma bana ama perişan oldum arkanda.
Ne olur bir kere sev beni diyen sokak köpeği gibiyim peşinde züheyla.
Kaç bahar geçti, kaç bahar daha geçer sen beni böyle sevmedikçe.
İnan ki hiç önemi yok, sadece bir kere yüzüme gül.
Affetmek çok büyük kelime, bana yakışmaz seni affetmek,
Sen sakın benim tarafımdan affedilme endişesine kapılma ha züheyla.
Bir kere gül yüzüme, bir kere gül ki yeşersin bahçelerde ağaçlar, kuşlar yeniden şakısın tellerde. İçim ferahlasın.
Dedim ya sana, başı okşanınca peşinden ayrılmayan sokak köpeğinden farksızım, bu sadakati kim bindirdi omuzlarıma?
Bir kere bile gülmedin yüzüme oysa züheyla, nerden sevdim seni bu kadar, nerden çıktın karşıma böyle?
Sen söyle, hangi acı dinmez sevince, hangi yara iyileşmez sevilince?
Karşılıksız aşk yaralıyormuş seni,
Öyleyse yüzüme bak züheyla, gözlerimin içinden gör kendini.
Hâlâ ayaktayım beni sevmiyorken bile.
Korkma züheyla, koy başını omuzlarıma, hiç korkma.
Sadece kal, varlığını bileyim.
Bir gün üstesinden gelirim elbet, beni sevmemenin de.
**
Merhaba züheyla, yine ben.
Kalp atışını dinliyorum hiç duymadığım halde
Derin uykulara dalıyorum göreyim diye seni rüyalarımda, hiç bilmediğim yerlerde.
Ve ben sırf seversin diye yazıyorum bu şiirleri züheyla, bir başkası okur diye değil.
Kırma masum gönlümü, sana varmak için adım atan ayaklarımı yolundan çevirme.
Beni yalnızlığa misafir etme artık, aç kapını bir saatte olsa, buyur et içeri.
Karda kışta kalmış yüreğim, ama görsen aşkınla nasıl halâ sımsıcak.
Ne anlatıp durur şu içimdeki ses; bi duysan kendimle konuşmamı.
Dersin ki, divane olmuş aşkımdan.
Acırsın halime züheyla, gel insaf et, yeniden sev beni.
**
Yumruklarım kanıyor züheyla, duvarla konuşuyorum aylardır.
Sana ulaşmak için, sana gelmek dışında her şeyi yapıyorum, görüyor musun?
Bilmek istemiyorum yarının ne getireceğini, gelmeyeceğinden eminim, ama gel istiyorum, o kadar.
Sokaklarda yatırıyorsun beni kış günü, kaç mevsim daha sürecek bu böyle?
Sular olmadan boğuluyorum, nefesimi kesiyor bu aşk züheyla, nefes aldırmıyor artık.
Her hücrem adını sayıklıyor, uykularımdan hiç çıkmıyorsun, nasıl unutayım seni unutmayı.
Ki seni unutmak kolay mı sanıyorsun?
Kör dahi hisseder güzelliğini sana dokununca, aklında kalırsın yeni doğan bir bebeğin bile züheyla..
Bana unut deme..
**
…züheyla, adın ne kadar güzel..
Sabahın körü, hiç uyumadım geceden beri.
Ne solum kaldı dönmedik ne yüzüm ne sırtım.
Daha ne kadar uykusuz kalıp seni düşüneceğim ben böyle?
Hani yüzüme gül bir kere demiştim ya sana,
Seni başkalarına gülerken gördüm geçen gece düşümde.
Başkasına gülerken bile çok güzelsin züheyla..
Ama nasıl acıdı kalbim, nasıl üzüldüm hiç sorma.
Biliyorum sormazsın, keşke sorsan da anlatsam sana acımı saatlerce.
Ama sorma züheyla, sorma..
**
Züheyla..
Bir bardak da olsa su dök içimde yanan eve.
Ne olur o evin içinde ölmeme izin verme.
Tüm çabam sana ev olmak içindi, böyle kolay harcama beni…”