Zoya Şiiri - İsmail Karataş 2

Zoya sen ki sonbahar gecelerinde
dalimdaki yapraklara benzersin
Dallara umut rüzgara inat bellemissin
Sancılanırken , ruhuma intizar eylemişsin
Zoya sen benim mayıs on dördüme benzersin

Yagmurlar ki seni firak eylemiş bana
Güneşi kardeş seni sevda eylemiş bana
Sallandırırken besikteki bebeği ana
Geceye isyan uykuma kıyam eylemişsin
Zoya sen alnimi koyduğum secdeme imdad eylemissin

Basladimi yagmurlar çakıldımı şimsekler
Hayalimde oksadığım uçuşan kelebekler
Benden seni sorar geçip giden mevsimler
Sen bahara can katıp dikilmissin
Zoya sen toprağa can doğaya şefkat beslemişsin

sen ki doruklarda gülümseyen yaz
Uğurlarken mehtabını gözlerim
Bir ahki dilimden dökülen mısra
Ve besmeleyle başlayan yeminim
Zoya sen vebalini boynuma ziyan eyledigim

Sallanırken boynuma astigim ip
Kancasına tutulmusum gözlerine
Direnirken tüm benligimle zamana
Sen idam sehpasında beni tutsak eylemissin
Zoya sen hayatı naz beni infaz eylemissin