Zorunlu Yaşam Hali Üzerine Bir Şiir

İnsan neden zorunlu kalır sanki
Sevdiklerinden ya da
Özlemini duyduğu yerlerden
Uzakta yaşamaya

Bense hep ezikliğini duymuşumdur
Bu zorunlu yaşamların ve
Üzülerek benzetmişimdir onları
Sonsuz bir denizin uçurumlu kıyısından
Kayalıkları döverek aşındıran dalgalardan
Daha da kabarık bir yürekle
Ama martılardan daha yalnız
Ve sandalsız
Tek başına yola koyulmaya

Biliyorum benzetmeler yetmez ki
Mutlu kılmaya yaşamı ve unutmaya özlemi
Asıl güç olanı
Rüzgarda savrularak uçan yaprak gibi
Düşünmeden yaşamaktır bu yaşamı

Biz uygar insanlarız yalnız kalmalıyız
Çünkü yalnızlıktır ilacımız
Yoktur ölümsüzlüğün ilacı
Yaşamın sonu ölümdür
Ölümün sonu yoktur ama

Gün çalar akşama
Ve kararır dünya
Yarın yeni bir gündür
Aydınlanır dünya
Ölümün sonu yoktur ama

(Ankara, 1985)