Zoruma Gitti Şiiri - Aysel Tarcan 2

Dostum öğretmendi, sohbeti hoştu
Yaklaştıkça güzü, zoruma gitti
En mühim sağlıktı, gerisi boştu
Ağladıkça gözü, zoruma gitti

Görüşmeden tek günümüz geçmezdi
Tam insandı, fakir / yoksul seçmezdi
Ehil olmayana sırrın açmazdı,
Dağlandıkça özü, zoruma gitti

Dost ile düşmanı, tez seçemedim
Kırk yıllık dostumdu, vazgeçemedim
Sevgiden, sevdadan söz açamadım
Düştükçe hep yüzü, zoruma gitti

Birçok aşıkların, aşkı yalanmış
Gözü kör edenmiş, ömrü çalanmış
Vefası, cefası, bahtı alanmış
Döküldükçe hazı, zoruma gitti

Eğitimde ışık, başta miğferdi
Gönüller fatihi, kalpte neferdi
Vazgeçilmez bir dost, hep muzafferdi
Bahşettikçe nazı, zoruma gitti

Eşine, dostuna gönlünü serdi
Can Ayselce dostum, dua et derdi
Tek lokma ekmeği, el ile yerdi
Dertli çalan sazı, zoruma gitti

Nolur karaları, bağlama artık
Şu dertli sinemi, dağlama artık
O ceylan gözlerle, ağlama artık
Söyledikçe sözü, zoruma gitti

Aysel Tarcan