Zormuş dostlarım Şiiri - Salih Sedat Ersöz

Babamızın acısıyla büküldü belimiz,
Annemizin acısıyla lal oldu dilimiz,
İki acıyla yıkıldık, yandı yüreğimiz,
Ana babanın yokluğu zormuş dostlarım.

Babam yaslandığımız yüce dağımızdı,
Annem ürün aldığımız yeşil bağımızdı,
İkisi de şekerimiz, tuzumuz, yağımızdı,
Ana babanın yokluğu zormuş dostlarım.

Yükümüzü çektiler ömürleri boyunca,
Yüreğimiz dilhun oldu mezara koyunca,
Yüzler gülmez oldu güllerimiz solunca,
Ana babanın yokluğu zormuş dostlarım.

Onlar bize yol gösteren nurlarımızdı,
Önümüzü aydınlatan ışıklarımızdı,
Hiç kapanmayan dua kapılarımızdı,
Ana babanın yokluğu zormuş dostlarım.

Bizimde bir zaman ana babamız vardı,
Biz onlara sevdalı onlar bize yardı,
Nurlar söndü bir bir, önümüz karardı,
Ana babanın yokluğu zormuş dostlarım.

Ana baba gidince yetim öksüz kaldık,
Kurudu gitti dallarımız köksüz kaldık,
İlkbahar yaz bitti sonbahar güzde kaldık,
Ana babanın yokluğu zormuş dostlarım.

Şimdi her şey hafızada kalan bir anı,
Kardeşim onların yolunu unutma tanı,
Her birimizin eksik kaldı, acıdı sol yanı,
Ana babanın yokluğu zormuş dostlarım.

Allah'ım her ikisine de rahmetler eyle,
Kabirlerini mekanlarını pür nur eyle,
Cennetinde buluşmayı müyesser eyle,
Ana babanın yokluğu zormuş dostlarım.

Salih Sedat Ersöz