Zormuş Alışmak Şiiri - Zafer Özkay

Alışırım zannettim sensizliğe alışmak çok zormuş be gülüm,
Unuturum zannettim unutamadım gülüm unutmak çok zormuş,
Senden birazcık saygı, birazcık sevgi ve şefkat istedim,
Ben sana sevgimi verdim, ama sen yüreğimi kan revan içinde
İçimde ne varsa alıp gittin.

Hayallerimi, umutlarımı, ümitlerimi ne varsa alıp gittin,
Ve ben bittim o saatten sonra ellere gitmeni sadece seyrettim.
Sen beni hiç sevmedin ki, oysa ben seni çok sevmiştim,
Her gece aşk şarabını senin için içmiştim, sarhoşluğum aşktan değil,
Aptallığımdan, saflığımdanmış.

Evet, sensizliğe alıştım, ama unutmadım,
Asla da unutmayacağım, unutamam ki,
Bir kez olsun aramadın, bir kez olsun sevgini belli etmedin,
Hep geri durdun hep kaçtın benden, şimdi soruyorum niye?
Niye yaptın niye? Niye boş yere ümit verdin, niye yolun başından dönmedin.

Senden bana kalan, ne varsa bir bir yok ediyorum,
Anılarımı, duygularımı, sana olan ufacık saygımı bile,
Yaktım bütün fotoğraflarını, sana ait bütün mektuplarını,
Bu gece koynuma umutları değil, şarap şişelerini alacağım.
Oturup bir köşeye bir ciğara yakacağım yıldızlara son defa bakıp,
Sayende toprak, toprak ve toprak olacağım.

4 Aralık 2010