Zorluk Şiiri - Ömer Faruk Kiraz

Bolca tütün ve kahve ile geçen günler,
Ardı-ardına birbirini seyrederken,
Ben, benden değilim ama kendimden,
Daha emindim hiç bir şeyden emin değil iken..

İcazetsiz her gün ilerlerken
Canımdan çıktı ruhum, oysa hala diriyken ayrılır mı ruh bedenden?
Ziyanda olsa birileri yolunda ilerlerken,
Yolların sonunu getirememem hangi sebepten?

Bir düş gibi saplanan kalbime ısrarlı bir sancı,
Düşüncelerimi ilerletme gayesinde iken beni boşluğa iten bir sahte sanrı,
Bütün bunlara cidden gerek var mıydı, ey tanrı?
Bu günse yolumuz seninle apayrı.

Hak ettiğim bu mu bolca tütün,
Başkasına zamanımı satıyorum bütün gün,
Elem vermezse de ıstırap dolu her gün,
Bu sanki aynı dün.. Belki de parçaları bir bütünün..

Vah-haya açtırdığın baharın sebebiydi gülüşün,
Bu mukaddes ruh, benim ey kıymetli düşüm..
İhtiyacım olanla olduğumun yok kesiştiği iz-düşümü
Vaktin en değersiz olduğu zamanda dahi esirgeme benden bu yosunlu düğümü..

Bir sırdır ki ölsen, çözemezsin
Bir çığlıktır ki sussan, duyamazsın
Bir ahenktir ki şiir olsan...
...ah şiir olsan,
Kalemimden, mürekkep olmaz noksan..