Zorlu bir kış Şiiri - Gencay Coşkun

Deli divane yollardan geçiyordum
Yada geçmek zorunda kalıyordum
Zorunda kalmanın dışında
Buruk bir bırakılma tadı hissediyordum

Daha küçücüktüm
Dünya nede çabuk garipleşiyordu
Daha küçücüktüm
Ellerim birden bire nasırlaşıyordu

Çam kokulu bahçemiz
Esrarlı adımlarıydı geçmişimin
Düşüncenin gücü
Düşünenin yalnızlığında saklıydı
Adını unutalı çok olmuştu düşünen adam
Ne zaman görsem seni
Hep bahçenin tam ortasındaydın
Bizim bahçeden senin bahçene
Çamlar hep selam söylerdi
Sen bir kez dönüp bakmaz
Düşünür gibi ölürdün

Yaka paça hayata atılan düğümleri
Yıllar geçse hızırla bile çözülmezdi
Ne zaman hastane beyazı görsem
Yüzüme, gözüme hüzün yağardı

İçimdeyse hiç bitmeyecek zorlu bir kış başlardı