Zorlamamalıydım Şiiri - Şimal Niğbolu

Uzun zaman olmuştu,
kaleme sözcükler yüklemeyeli.
Kimi köreldim, kimi kırıldım.
Zorlamamalıydım..
Her sabah güneşe uyanmak umuduyla açıyorken yüzümü,
yapraklarımın ne güneşe ne bahara takati bile yokmuş bugün anladım.
belki üzüldüm, belki yenildim.
Zorlamamalıydım..
Hep olanı sevmeye, sevmediklerimi de oldurmaya çalıştım belliki,
‘iyiliğim’ en büyük silahımdı, ama beni hedef alacağını bilemezdim.
kendimi kendi ellerimle, iyiliğimden vurdum hep.
aslında vuruldum, aslında hak etmedim di…
Zorlamamalıydım..
hiçbir sırada öğretilmezken ‘sev’in anlamını,
onca yükümün arasında ben hiç mi hiç ihmal etmedim.
erteleyebilir, azar azar eleyebilirdim üzerlerine.
yani savurdum, yani boğdum..Ama öğretemedim.
Zorlamamalıydım..
Herşey vaktini bekler derlerdi hep, o muntazam büyükler.
ben otuzlu birşeylerde gezinir oldum.
Görünmeyenler bile seviliyorken, merhum kalpleriyle
ben soldum, ben söndüm.
Rengarenktim, görünmedim. Şimdi alaca siyahımla sizleyim.
Zorlamamalıydım..
Gözlerinizi kıstığınızda netleşir ya göremedikleriniz,
ki ne büyük tezat, ben gözlerimi açtıkça anladım…
Bu resimde eksik olan birşeyler vardı, göğü, güneşi, bulutu çizdikten sonra farkına vardım.
Uzakta bir ev, taşlı ince bir yol, belki çocuklar, belki araçlar,belki güller.
Ama ben yoktum.
Ne zaman kendimi o resme koymak istesem,
kimi köreldim, kimi kırıldım.
Zorlamamalıydım..
Artık anladım…