Zorlama bir gülümseyi .. Eminoğlu & Kırı ...

Zorlama Gülümseyiş

Zorlama bir gülümseyişti belli,
Yüreğinin kırgınlıkları gözlerinde...
Sadece hissedebilenler görürdü.

Umursamaz kahkahalar atar,
Vurdumduymaz tavırlar sergiler...
Ama içindeki volkanı bir ben bilirim.

Bu suskunluk hangi isyana gebe,
Hangi kavganın fitili olacak, kim bilir?
Yorgunluk… Öyle böyle değil.

Oysa hep sıradan bir hayat diledi,
Tüten bir ocak, sıcak bir yuva,
Koşuşturan çocuklar, naif bir eş…

Ne denk olabildi, ne dengini bulabildi.
Oysa ne güzel hayallerdi…

Biraz soluklanıp rüzgâra bıraktı kendini,
Belki bir yol, belki bir şehir,
Belki de bir tesadüf değiştirebilirdi her şeyi...

Ama yollar hep yabancıydı ona,
Ne bir dost sesi ne de aşina bir sokak...
Biraz umutla girdiği her kapı,
Biraz daha eksilterek uğurladı ardından.

Ne zaman ellerine bir sıcaklık düşse,
Çekip gitmeyi öğretti geçmişin yaraları.
Bir kere olsun kalmayı denediğinde,
Ona kalan hep yarım kalmış dualardı.

Kırık cam misali ruhu,
Her dokunanı kanattı farkında olmadan...
Ne tamir edebildi kendini,
Ne de bir başkası cesaret edebildi toplamaya.

Öylece sürüklendi rüzgârla,
Bir gün bir sahil kasabasında,
Bir gün tenha bir sokağın köşesinde…
Ama hep kendinden kaçarken,
Dönüp dolaşıp yine kendine vardı.

Ve bir sabah, penceresinden süzülen ışıkta,
Kendine fısıldadı usulca:
“Belki de eksik kalmam gereken yer burasıdır…
Belki de tamamlanmak için
Daha fazla yarım kalmaya ihtiyacım var...”

Eminoğlu/Kırımlıoğlu