Zorkun'da Şiiri - İbrahim Pataz

Zorkun dedikleri bir yeşil yayla,
Yazın elimizin gözü Zorkun’da.
Atadan, dededen gelenek böyle,
Sıcakta bulursun bizi Zorkun’da.

Bizim yaylalarda eğlenmez duman.
İğne yaprak çalar, rüzgârla keman.
Yaylanın yoluna girince hemen,
Çamlar karşılarlar, sizi Zorkun’da.

Yol boyu el sallar ağaçlar size.
Toprak tevazudan görünmez göze.
Yolculuk sonunda varınca Daz’a,
Tepeden seyreyle düzü Zorkun’da.

Narin çamlar birbiriyle yarışır.
Boyu uzar gökyüzüne erişir.
Pınarları derelere karışır.
Suları aratmaz buzu Zorkun’da.

Boyuna yarışır, ardıçla meşe.
Köksalmış, asırlık ağaçlar taşa.
Çıkıp yükseklerden etsen tamaşa.
Alırsın, doyumsuz hazı Zorkun'da.

Serin hava, teri, tozu, engeller.
Bir başkadır yaylalarda yengeler.
Öğün vakti yakılınca mangallar,
Kebap kokar meşe közü Zorkun’da.

Bizim buralarda gelenek budur:
Hayatın gereği havayla sudur.
Evi olmayanlar kurarlar çadır.
Öyle geçirirler yazı Zorkun’da.

Osmaniye yazın Zokun'na göçer.
Evsiz olan, çadırına yer seçer.
Sıcak günlerimiz yaylada geçer.
Gayri bekleriz biz güzü Zorkun’da.

Elemi der: Fazla uzatma sözü.
Zorkun’un yaylası, yaylanın özü.
Çocuk Şenliğine beklerim sizi.
Birlikte verelim pozu Zorkun’da.
İbrahim PATAZ
30.07.2009 Osmaniye.