Zorganizma Şiiri - Sinan Akıncı

Ah benim o paslanmıṣ beyin kıvrımlarım
Yaz vakti kış uykusuna yatmıṣ nöronlarım
Çürüyüp parçalanmıṣ atomlarım
Karlı, buzlu sayfalardan kayıp düṣen satırlarım

Yukarda oturan komutanınız yaralı bir serçe
Siz beni belki de hiç haketmediniz
Etrafımda koşuṣtunuz senelerce
Diliniz sarkmıṣtır, hayata susamışsınızdır biliyorum

Ah benim metalik kanımda boğulan, yüzme bilmeyen kalbim
Çıkmaz sokaklara varan patlak , çatlak damarlarım
Hayatın yağlı gerçeklerini sindiremeyen midem
Koca bir özür dilemek istiyorum sizden

Siz keyfinize bakın, oralı olmayın benle
Çekilin inzivaya, benim derdim benimle
Çalışın ve yaṣatın bu organizmayı
Ama bilin ki mekanımda karmaṣa diz boyu

Ah beni yollarda silah zoruyla yürüten dev ayaklarım
Atın beni dinmeyen bir fırtınanın önüne
Ya ileri savrulayım zirvelerin üzerine
Ya da geri gideyim her ṣeyin başladığı o masum güne

Kapanmış avcuma girmeye çalıṣan ışık huzmesi
Biraz sabret, belki bir gün atacağım üstümden bu olmayan gurbeti
Uzayın karanlık ama yıldızlı labirentlerinde
Bulacağım belki de hücrelerimde benden kaçan kuvveti