Zordayım Şiiri - Ozan Ali Aydın

hasretinden dara düştü yüreğim
bu gün yine yağmurdayım kardayım
aşk evinde sürgün yedi yüreğim
ekmek için gurbetteyim zordayım

deniz mavisi gözlerine bakamıyorum artık
teninin sıcaklığında merhaba diyemiyorum sabaha
hasret yağmurlarıyla yıkanıyor sokkaklarım her gece
kan ter içinde uyanıyorum,kabuslarla bölünüyor uykularım
tir tir titriyorum kedi yavrusu gibi
sen kokmuyor bu şehir
ne yıldızı yıldız ne gecesi gece
ama ben biliyorum
sen varsan her yer yer cenet,sen yoksan işkence

rüzgarlardan bekliyorum kokunu
ağlıyorum okurken mektubunu
kimse bilmez bu romanın sonunu
ekmek için gurbetteyim zordayım

kalabalık içinde yanlızları oynuyorum gülüm
içten bir merhabaya hasret kalıyor insan
hemşerim memleketlim olmaktan çıkmış
kokmuyor dağ,bayır,ova,tezek
insanlar sermaye olmuş
şu koca şehir pezevenk pezevenk
her sokkak başında bir kan emici
genç kızlarım etlerini satıyor
ağlasın türk ağlasın koca ulus
bu memleket bu gidişat bitiyor bitiyor

gök yüzünde yıldızlara bakarım
tesbihimde sabırsın sen çekerim
zay eylendi tarlamda emeklerim
ekmek için gurbetteyim zordayım

hani sen bana derdinya aslanım
buralarda süt dökmüş kediye döndüm
itiraf ediyorum korkuyorum,sorma neden
şehirden, insandan,en çokta kendimden be gülüm
olurya insan fani insan şaşar
beş doğruysa birde şaşar
kapılırım şatafatına şehrin
boyalı kızların kolarında bulurum kendimi
yiter giderim arka sokkaklarda
ama sen korkma can özüm iki gözüm gülüm
ben kalbimi, gözlerimi dilimi koydum sende
nefsimi kilitledim sana ayit mahsende
deyil biri bin beş yüzü gelsin ulan
değişirmiyim bir bakışan bir bakışan

içten içre ismini sayıklarım
mendilimin arasınd saçlarım
uyanınca derin derin koklarım
ekmek için gurbetteyim zordayım

kelimelerime burda son veriyorum gülüm
yazmıyor kalemmim artık birşey
o yazdıkça ben içten içe ağlıyorum anla
diyorlarki arkadaşlar geçer zamanla
geçmez gülüm
bitmez sanada sılayada yangınım
ya bu gurbetlik bitecek gelecek alin
ya bu gurbet bitirecek ölecek alin