Zoraki Nisyan Şiiri - Durmuş Ali Özbek

*
Taştım da içimde bir deniz gibi,
Ağlara tutulmuş satılmışım ben.
Sahilde çiğnenen bir çakıl gibi,
Dingin bir yüzeye atılmışım ben.
*
Kendimden uzağa kaçan yoz idim,
Sınırları aşmış bozuk doz idim,
İçine kurt girmiş çürük koz idim,
Ateşler üstüne çatılmışım ben.
*
Dert, keder başıma çorabın ördü,
Ayrılık ve hasret yıllarca sürdü,
İnsanlar içinde hep beni gördü,
Şimdide çöllere itilmişim ben.
*
Yanmış da yüreğim küle dönmüşüm,
Dostlardan uzakta yele dönmüşüm,
Baş kalbi tanımaz ele dönmüşüm,
Zoraki nisyanla[1] ütülmüşüm ben.
*
Özbekoğu pişman hem de bin naçar,
Aynaya bir baksa kendinden kaçar,
Mevla'm kullarına kapılar açar,
Hakka giden yola katılmışım ben.
*
21.04.2022
Durmuş Ali ÖZBEK
*
[1] nisyan: unutmak, ertelemek, bilerek veya bilmeden terk etmek