Zor Zanaat Şiiri - Baran Baransel

Farazi meslek değil benimkisi,
Gökyüzünü ayaklarımın altına alırım,
Gökyüzü utanır alçaklığından.
Dokunduğum kahpeliği
Eritirim amansız,
Ateş bile yanmaktan ihtiraz eyler.
İki yüzüne tükürülesi riyanın
Baran olurum da alın çatında,
Su bile boğulmaktan ihtiraz eyler.

Hayata asılan kolların
Omuzlarıyım ben,
Ağularda en güzel şarabıyım
Sabır bağlarının.
İçen bir, içmeyen bin pişman…

Aşk, benimle aşk,
Murat benimle güzel.
Bensiz ceviz kabuğunu doldurmaz düşlerin.
Serseri mayınlara çarptığında,
Ölüme, benimle gülümsersin ancak.

Hatırladın mı?
Onur’unum ben senin…
Hani zaman zaman,
Haraç mezat üç kuruşluk yapıp,
Çürük tezgahlarına serdiğin ben...

Ben yoksam,
Sen kalleşsin insanoğlu.
Örtbas etmek için satılmışlığını,
Zaten önüne düşmüş başınla
Ellerini açıp yalvarışın da bundandır.
Ama bilmiyorsun ki!
Gerçek Kıble,
Senin döndüğün tarafta hiç olmadı! ...