Zor Zamanlar Şiiri - Elif Besli

ZOR ZAMANLAR

Duyuyor musun sesimi?
Evet evet ben
Hiç beklemiyordun beni biliyorum
Zor zamanlardan geldim, anlayamazsın...
Alıştım sensizliğe ve sessizliğe
Öyle bir yaşadım ki sen yokken, öyle bir bildim ki acıyı
Işığım tükendi, zaman aldı götürdü beni seni unutacağım lanet yere
Küçük bir ev aldım kendime, dağ yamacında, o da benim gibi yalnız
O da benim gibi boş ve beklentisiz
Duvarlarında yansımanı gördüm, kulaklarımda gülüşün vardı
Zor zamanlardaydı bu ev, odaları naftalin kokardı, bense sen
Kokun bile gitmedi benden biliyor musun?
Zor zamanların oyunuydu bu, elinde bir kukla misali savrulup durdum
Hapsoldum kendime, oysa bu beden benimdi nasıl olurda çıkmazdım kendi içimden
Uzanamazmıydı sana ellerim?
Yaşamak asırlar gibi uzun, yollar hep çıkmazdı, sense hep imkansız
Günler akıp gitti, bedenim değil, ruhum yaşlandı zor zamanlarda
Ağlamadım ama hiç, bekledim, sonu vardır dedim
Gün gelir çıkarım kabuğumdan, seni ararım cadde cadde, sokak sokak
Belki gözlerin hala benimdir, kimseler değmemiştir bir zamanlar benim olan kalbine
Senin zamanların benim ki kadar zor değil, sevdanı vermemişsindir değil mi ellere?
Sen bakma bana, böyleyim işte...
Hani bıraktın ya beni, gittin ya hani çaresiz
Ben geliyorum şimdi sana, aç hadi cennetin kapılarını
En güzel aşk bahçelerini bul ikimizin için,
Bana yine türküler söyle, sen hep derdin;
''Ölüme beş kalaya kurdum saatimi, beş dakikanı bana ayırır mısın? ''
Beş dakika değil, sonsuzluk için geliyorum sana
Senin zamanlarında ölüm yok biliyorum, ayrı koyamaz artık bizi hiç bir şey...
Ben zor zamanlarda yaşadım, ölüm insanın karabasanı
Korkmadım ama acıysa acı, sana varmak var sonunda
Öldüm demiyorum artık, cennette doğdum senin için...



Elif#5