Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Evet can dostum güzel Akdeniz,
Biz size dost der öyle gezeriz,
Ayrıyız deyip hasret çekeriz,
Vasıl olmadık ömür de kısa,
Gerçek çok zor dost olmasa..
********************************************
Hocam bu harika şiir pek sonlarda kalmış
Tebriklerimi sunar müstecap dualarınızı
beklerim. saygıyla selamlarım efm.
hocam tebrikler yüreginize saglık dilerim dostlarınız hiç eksilmez saygıalrımla yıldırım şimşek
Dostlarınız size hayal kırıklığı yaşatmasın.
Daim olsunlar dilerim.Çok güzel birşiirle
ne güzelde yad etmişsiniz.
Selam saygıyla
Ümran Tokmak
abi bune ya!
-Vuslatıma yol uzun ömür kısa!
-Zor yaşarım can dostlarım olmasa
//
her zaman ki gibi harika dizeler gönlünüze sağlık kutlarım sevgiler...
Üstadım harikasın.. Bu kadar içten anlatım.. Bu kadar ahenkli, bu kadar yürekli.. Teşekkürler..
Saygılarımla...
Değerli Ağabey,dostlara yazılmış çok güzel ve çok anlamlı bir şiirdi bu..dostlarınızla uzun yıllar sağlık ve huzur içinde yaşamanızı yürekten diliyorum.
saygımla....nevin özveri
Zor Yaşarım can dostlarım olmasa
Kaderimi yazdım ben hece,hece,
Ne gündüzüm belli ne gecem gece.
O hüsnü cemalin gözüm görünce
-Vuslatıma yol uzun ömür kısa!
-Zor yaşarım can dostlarım olmasa.
Sen düşürdün bu sevdayı özüme
Koy aşkını yansın benim közüme
Nur edip koyarım iki gözüme
-Vuslatıma yol uzun ömür kısa!
-Zor yaşarım can dostlarım olmasa
Ateşlerde kerem gibi pişirsen
Ferhat edip dağlar ardı aşırsan
Leyla çöllerine mecnun düşürsen
-Vuslatıma yol uzun ömür kısa!
-Zor yaşarım can dostlarım olmasa.
Koy Tuncay’ı yansın narına yansın
Aşkım sevdasına doyup ta kansın
Gecenin koynundan sabah uyansın
-Vuslatıma yol uzun ömür kısa!
-Zor yaşarım can dostlarım olmasa
...........................
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Hayata ümitvar olarak bakabilmek ne güzel
Tuncay hocam !
kutlarım güzel şiirinizi.
selamlar.
(Yeni şiir kitabınız için de tebriklerimin kabülünü arz ediyorum.Hayırlı olsun.Nice kitaplara imza atmanızı Rabbimden niyaz ediyorum.)
Can dostlarsız yaşamak zordur Üstadım.Allah can diyebilecek dostlardan mahrum etmesin
Saygılarımla
Ulvi bir aşk ve canpare dostlara verilen önem.Gönlüyün güzelliği dizelere yansımış sevgili Tuncay kardeşim...Dostluğun güzel ki,dostların yanında...Bu nadide eser için kutluyorum.Mükemmel olmuş...Selam ve sevgilerimle.
Bu şiir ile ilgili 20 tane yorum bulunmakta