Kelimeler yetmiyor, duyguları anlatmaya.
Ya ben çok yalnızım, ya da kafayı yedim.
Hislerim yok oldu, yetmiyor anlatmaya,
Ya ben çok yalnızım, ya da kafayı yedim.
Pembenin tozu kaldı, yeşil ise bulanık.
Açan güller hep solmuş, sanki her yer kuraklık.
Ne kötüden korku, ne de iyiye meylim var.
Ya ben çok yalnızım, ya da kafayı yedim.
Dilim hissetmiyor ne tatlı ne acıyı.
Ellerim hissetmiyor, ne soğuk ne sıcağı.
Eskiden çok özlerdim sıcak ana kucağı.
Ya ben çok yalnızım, ya da kafayı yedim.
Umut vardı içimde, kıpır kıpır ederdi.
İçimdeki çocukluk beni benden ederdi.
Kahkaham olmazda, gözlerim hep gülerdi.
Ya ben çok yalnızım, ya da kafayı yedim.
Şimdi bomboş bakarım, dünya denen boşluğa.
Ne his ne duygu, düştüm büyük boşluğa.
Şaşırmak da şaşırdı, bu bendeki hiçliğe.
Ya ben çok yalnızım, ya da kafayı yedim.
Elimi bıçak kesse, sanki kanım akmıyor.
Gözlerim var ama gözüm gibi bakmıyor.
Madem ki yaşamıyor, niye canım çıkmıyor?
Ya ben çok yalnızım, ya da kafayı yedim.
Enschede 19.11.2023
Ramazan AteşKayıt Tarihi : 13.12.2023 19:30:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!