Zor Şiir Şiiri - Dervişe Güneyyeli

Donuk bakışlarının ardına saklıyorsun yüreğini
Sert duruşunla kalkan olup koruyorsun kendini.
An geliyor, saf bir gönül gibi kanıyorum
İçime işleyen soğuğunla yapayalnız kalıyorum.
Bir anlamsızlık çöküyor içime,
En çok o anlarda üşüyorum.

-Ellerim üşüyor, ruhum donuyor
Gözyaşlarımla buzlar eriyor
Yüreğim yitiyor -

Belli belirsiz bakışsızlıklarınla yıkılıyorum
Korkular üşüşürken ruhuma
Derin bir ürperişle sarsılıyorum
Yaşlarım boğazımda düğümlenirken
Boğuluyorum
Haykırışlarım dökülemiyor ellerine
Kelimelerim yarım yamalak düşüyor yerlere
Görmüyor, basıp geçiyorsun,
Kelimeleri parçalıyorsun:

Sen
siz
soğuk
üşü
yor
um
Haykır!
ış
lar
bom
boş
una

Kırıl ı yor um.

Bir buz parçasında buluşuyor kırıklarım
Yaşlar
Dökmeye başlıyor lavlarını
Kaplıyor buzulları:
Eriyor buzullar
Kelimeler eriyor
Kelimeler ölüyor...

Anlatamıyorum;
Sen, “Beni yok eden şiir” oluyorsun
Sen, en zor şiirim oluyorsun
En karmaşık, en kanatan
Acı serpili rüzgârıyla savuran

Donuk bakışlarınla sarıyorsun yüreğimi
Sert duruşunla sarsıyorsun kentimi
An geliyor, yalnızlığa dalıyorum
Suskunluğun koynunda boğuluyorum
Bir anlamsızlık çöküyor içime,
En çok o anlarda kayboluyorum

-Ellerim üşüyor, ruhum donuyor
Gözyaşlarımla buzlar eriyor
Yüreğim yitiyor -ken

Sakladığın seni görüyorum;
Bizi özlüyorum...