Zor Şehir Şiiri - Ercan Barut

Bolluğun bereketin ortasında,
kıraç kalmış ,yokluğa doğmuş bu şehirde
gözlerimin önünden geçerken tüm hayatım seni düşündüm durdum...
Bazı hayatlar ve şehirler zordu.Zor şehirde seninle yaşamak daha zordu.Şehir bunu  telafi edecek yolu sessizlikte bulmuştu ve günleri öyle ya da böyle geçiyordu.
Biz ise seninle her gün  aynı çukura düşerken,yıllar su gibi akıp gidiyordu ama
hiçbir zaman pişman olmak ta istemiyorduk.

Her çukur,evlere dolan her toz,şehre bir lütuf gibi sunulmuştu,şehir için bunun bir son kullanım tarihi olmadığı da açıktı.
Bizim kendimizi son kullandırma tarihimiz ise çoktan geçmişti...

Şeytanın huzuruna kendi ayaklarıyla
uzun bir sessizlikte,
tek yüz kası dahi oynamadan giden bir şehrin
ölü taklidi yapmaya  hakkı var mıydı ?
O hak aslında bizimdi.
Ölü insanların herhangi bir şeye ihtiyacı olmazdı, duadan başka...
Bizim seninle bu şehirde hiçbirşeye ihtiyacımız yoktu.

Bilinmeyen bir gelecekte çözülmek üzere dondurulmuş sorunlarımız da yoktu
şehir gibi
Gerilen hücre zarını yırtıp, hücreyi parçalayacak gücümüz de.
Gerçeklerin bir kısmını kırpamıyorduk seninle,
bunu
tertipleyenlerin birer sinek vızıltısı gibi gelip geçici olduğunu biliyorduk sadece.
Sevdamızı biz zenginleştiriyorduk, toplumu hacir altına alanların esamesi okunmuyordu bu şehirde...

Bolluk bereketin içinde yokluğa doğmuş şehrin
başka cehenneme ihtiyacı yoktu,
bizim de başka bir cennete...

Şehrin lügatında bu kadar çok kelime varken;  anlatmak için sessizliği seçiyordu,biz ise aşka bir hikaye yazıyorduk.
Bizim hikayemiz devam ederken
bu şehrin hikayesi yarım falan kalmamıştı, bu şehrin  hikayesi bu kadardı...