Zor İşmiş... Şiiri - Hikmet Tekin Arslan

Seni sevmek ne zor işmiş be zalim,
Yollarına bakarken anladım geçen yılları,
Aynada seyrederken yaşlanan aksimi,
Gençliğimin veda edip el sallayışında anladım.
Sana onca kızarken, onca hırslanırken
Anında affetmemden anladım.
Seni sevmek ne zor işmiş be hayırsız,
Suçlu senken bile;
Suçu kendimde ararken anladım.
Ben gibi susma özürlü biri,
Sus pus oldum da;
Cezamı susmayla çekerken anladım.
Avucuma döktüğüm yaşları saklarken,
Sensiz kalışımda seni sevmenin ne zor olduğunu anladım.
Yalnız olduğunu, ayazlarda kaldığını duydum,
Perişan kalma diye bir sevgi elinin sana uzanması için
Sıcacık bir yuvada kalman için
Gece gündüz dua ederken şimdi,
Seni ellere emanet ederken anladım.
Ne zor işmiş seni sevmek be sessiz kaptan,
Mutlu ol diye dua ederken anladım.
Her cefana boynum kıldan inceyken,
Beni yerden yere vurup, gururumu sakız gibi çiğnerken,
Beni yok sayıp perişan ederken,
Ben halâ mutlu ol diye sana dua ederken anladım.
Ben seni sevmenin ne kadar zor bir iş olduğunu anladım.