Zor Günler Şiiri - Kaan Demiralay

Kaybettiğim hiç bir oyuna kazanamadım bir daha denediğimde
Kubbeler dönüyordu yollar yapılıyordu yeni yeni
Romayı fetih etmemdi babamın hayallerini süsleyen
Annemin hayallerinde peygamber olmam vardı
Susmamalıydı belkide tipide dahi simitçi kardeşlerim gevrek simit var demeye devam edip
çağırmalıydı beni
Yine gitmeyecektim oysa beni çağıran onca çağrıya aldırış etmediğim gibi
Ama leylak denmek bir kadına dağ köyünde onu özel hissettirmez miydi?
Şimdilerde polisler topluyormuş duvarları
Huzurum mevzilerde sancaklarla savaşmakta
Benim derdim hala türkü dinleyenlere değmek bu kargaşada
Birileri zamanı büktüğünü söylüyordu yolların kenarında
Sen kusmaya başlayınca metroda
Evinde anlatıyordu
Mühim olan yürümek varmak değil
Mühim olan yürümek varmak değil
Rüzgardı ileri atan vücudumu adımlar değil
Ama yoldaydık hepimiz hemde aynı yolda