Zor canım! Şiiri - Seçkin Erdoğan

'Tek alışkanlığım sensin! '

Doğmuyor ki güneşim, zindandayım her akşam
Hasret dolu geceler, yakar beni kor canım
Ne olurdu sanki sen, çıkıp gelsen bir akşam
Gönlümü sensizliğe, alıştırmak zor canım

Ara beni mazide çal, kapımı bul beni
Yıkılmış bir halde sen, göreceksin halimi
Sevmeyenler anlamaz, sevenlere sor beni
Gönlümü sensizliğe, alıştırmak zor canım

İsmini o ellerde, böyle candan anarcı
Kalbin beni düşünüp, söyle bir gün kanar mı
Hangi yürek bilmem ki, benim gibi yanar mı
Gönlümü sensizliğe, alıştırmak zor canım

Ne yapsam da olmuyor, terk etmiyor anılar
Kalbe mekân kurmuş, bak türlü türlü acılar
Yüreğimde başladı, yine bitmez sancılar
Gönlümü sensizliğe, alıştırmak zor canım

Bu gidişin dönüşü, olacak mı bilemem
Sende açtım gözümü, başka bir yar sevemem
Sen unuttum diyorsun, ben unuttum diyemem
Gönlümü sensizliğe, alıştırmak zor canım

Daha yazım bitmeden, getirdin sen kışımı
Zehir ettin soframda, ekmeğimi aşımı
Hüzünlenip ağlasam, kim silecek yaşımı
Gönlümü sensizliğe, alıştırmak zor canım

Bilirsin senle olmak, benim bütün dileğim
Çağırsam ben yürekten, gelir misin meleğim
Sen evet de yeter ki, kollarında öleyim
Gönlümü sensizliğe alıştırmak zor canım

Sensiz neye yarar ki, gönlüm geçse sarayda
Mutluluğum gitmiş bak, yine uçmuş firarda
Seni öpmek okşamak, bana sevmek kolayda
Gönlümü sensizliğe, alıştırmak zor canım
Kaderimi talihle, barıştırmak zor canım

SEÇKİN ERDOĞAN / BURSA