Zor Aşk Şiiri - Ahmet Turgut Atlık

Neden hiç söz dinlemez, neden mekansız olur
Duygular yerli yersiz, böyle zamansız olur
Aşk dediğin hep mi zor, hep mi imkansız olur...

Neden tutmaz ellerim, koşarımda durmadan
Yollarımız bir yerde kesişmez hiç tek bir an

Bir ebedi mahkumum benliğim onda tutsak
Hem yakın nefes gibi, hem yıldızlardan uzak

Söz geçmiyor kalbime, vurulmuyor aşka gem
Tutuldum tutulalı benden ayrıldı gölgem

Esir alıp aklımı, mesken tuttu geceyi
Sundu altın tepside bir çetin bilmeceyi

Gözlerim gözlerinin esrarıyle boyandı
Bir bıçak ki bakışı ta kemiğe dayandı

Aynanın karşısında ben değilim gördüğüm
Ruhum yüzünde esir, duygularım kördüğüm

Geçtim kendi kendimden unuttum neydi adım
Hayallerim gayesiz ve attığım her adım

Faydası yok bilirim büründüğüm matemin
Ne yeridir eyvahın, ne zamanı sitemin

Farzet gönlüm rüya’ydı, ortasında uyandın
Bir periydi gördüğün, bir an ismini andın

Gitme artık peşinden mümkün değilse tutmak
Ne kış ne yaz ne bahar, en son mevsim unutmak.

Şimdi binbir ah ile indirme kaşlarını
Bilmez misin bu yol sarp, bu yol amansız olur
Çekil loş bir köşeye bırak gözyaşlarını
Bu kez belki alevsiz, belki dumansız olur...

a.t.a

08.11.2010