Zor Aşk Şiiri - Cemal Yaman

Mayıs, öğle vakti,
Hava sıcak.
Serin serin esen rüzgar
Çıplak kollarımın kısacık
Tüylerini yalayıp geçiyor.

Sokakta bir köpek havlaması
Bir anne sevgisiyle
Üzerime kapanan masmavi gökyüzü.
Ve alabildiğine uzanan
Uçsuz bucaksız deniz...
Denizin üstünde silik tekneler...

Kolumda gezinen bir sinek
İncecik bacakları oynadıkça tenimde
Ürperten bir kaşıntı

Elektrik direğinin telinde
Hiç durmaksızın öten bir serçe
Ve süren yaşam...

Karşıki evin üzerinde
Bir başka köye gelin giden sevdam
İlk gördüğüm zamanki kadar güzel
Baksam bir türlü bakmasam bir türlü
Tıpkı o da benim gibi

Duygularıma hakim olamıyorum
Alamıyorum gözlerimi, bakıyorum doyasıya
O güzel gözlere, bilezikli kollara
Ve bilmem kaç kez öpülmüş dudaklara

Utanmak geliyor içimden, utanamıyorum.
Gözgöze geliyoruz ara sıra
Bir fotoğraf objektifinden kaçan
Anadolu kadını ürkekliğiyle
Kaçırıyoruz gözlerimizi birbirimizden

Bakmak istemiyorum
O tehlikeli gözlere
Geçmişte sevinçten tedirgin olan bu gözler
Şimdi korkudan tedirgin oluyor
Biliyorum namusuna dokunuyor
Bana bakması

Anadolunun bilmem hangi köyünde
Namusunu temizlemek adına
Silahının namlusunu gururla üfleyen
Delikanlılar geliyor gözümün önüne

Utanıyorum duyguların en yücesini
En masumunu yaşamaktan

Biliyorum, sen de utanıyorsun