Zor Anında Şiiri - Baki Ortak

Zor anında belli olur insanın özü,
Gülüşünde değil;
Gece çökerken titreyen yüreğinde çıkar ortaya gerçek yüzü.

Seven, sevdiğini yarı yolda bırakmaz,
Sen düşerken arkasına bakıp kaçmaz.
Çünkü sevgi;
Hıçkırığına omuz,
Ağrına nefes,
Yaralara sessizce sürülen merhemdir aslında.

Bir sözünle yıkılacaksa gönlün,
zaten senin değildir;
Bir bakışında dağılıyorsa umudun,
koruyanı yoktur…
Oysa gerçek sevgi,
Gözünü karartıp yanında kalmak,
İsyan değil, dua olmak,
Tükenmek değil; tamamlanmaktır.

Kanayan yaraya elini uzatıp
“Canım acımasın, yeter ki sen iyi ol.” diyebilmektir.
Yürek yorulduğunda değil,
sahipsiz bırakıldığında kırılır en çok.

Seven, sevdiğine dert değil;
Gölgesine bile ferahlık veren rüzgâr olur.
Söz değil hâl olur.
Küsmek yerine sabır,
Susmak yerine şefkat,
Yıkmak yerine onarmaktır aşkın dili.

Karanlığa düşen gönle ışık gerektiğinde,
Küllere dönmüş umutları yeniden tutuşturan
bir sıcak nefes olur gerçek sevgi.
Derman bulamayınca değil,
yıkılsa da pes etmeyince anlaşılır bağlılık.

Ve bil ki;
Dünya, güvenilecek bir omuz bulduğunda güzelleşir.
Yaraya pansuman olan el,
Kalbe dokunan bir söz,
İyileştiren bir bakış…
Hepsi bir sevdanın unutulmaz şahitleridir.

Ben de bu yolda gördüm ki:
İnsan, sevilince değil,
gerçekten anlaşıldığında tamamlanıyor.

Ve Kul Ortak der ki:
Her satırın sonunda aynı hakikat yankılanıyor içimde:
Seven, çözüm olur.
Seven, gölge değil ışık olur.
Seven, bırakmaz…

KUL ORTAK