Zor Şiiri - İsmail Akyüz

Yaşatmak ne zor kurumaya başlayan umutsuz bir
çiçeği
güneş ışığı çaresiz kalır çaresiz kalır avuçlarından akan
su
çaresiz kalır soluduğun hava seni doğuran toprak
son çırpınışlarda umutlanırsın biraz daha sarılırsın
geri dönen bir hayat sanırsın
hissettiğin en küçük bir dokunuşu
tutan olmaz uzanan elleri
biraz daha eksilir her geçen gün
öylesine pişman öylesine küskün
bir bakışa saklanır yüzün
içine sakladığın her şey hükmünün geçtiği kadar yaşar
Usul usul yeşerirken beklediğim yaşama sevinci
silinmez bir alın yazısının intiharı olan gözler
yüreğimi yerinden koparırcasına bakıyordu bana
baş döndüren bir aşkın şehveti ile içine çağırıyordu
ve ben yeni açan ilk yaz çiçeği gibi aldanıyordum
kimdi beni çağıran ilk yaz çiçeklerim açarken
kimdi yağmur suyunun tadını avuçlarında saklayan
her yanımı saran o heyecan neydi
bir daha vazgeçemediğim
hiç düşünmeden bırakmak neydi
kendini soğuk bir yüreğin içine
toy bir bedeni kederlerle dolduran lanetli bir çağrımı
acılara sarınmış dilimdeki bitmeyen ağıt mı
bir tutsak gibi peşinden sürükleyen kötü kaderim
sonsuz bir yağmurla sırılsıklam sarsılan bedenim
ah gençliğim harap olan bahçemin solmuş çiçeği

Yalnızlığın içinde kedere hükmetmekten kolay ne var
bildiğim ne bu dünyada kahretmekten başka
yaşama ve aşka dair
ne öğrensem neye düşürsem senden kalan aklımı
hangi kitabı açsam içinde beni bekleyen bir delilik
hangi yüreğe girsem uzun kara bir zincir önümde
kimin ellerini tutsam avuçlarıma süzülen gözyaşları
gözlerime sapına kadar saplanan insafsız bir hasret
yıllardır beklediğim vuslatın aldatılmış yalanıyım
ah tanrım sende mi
nasıl aldandın kimlerin yalanından kaçıp saklandın
ne zaman görsem acılara sarılan günahların var
nereye düşse başım karanlığının ardında ömrüm
ah içimde sakladığım yas kahrolası bir sevda acısı

Karşı koyulmaz özlemin kuruttuğum nazlı çiçek
istemesem de her gün yeniden soluyorum seni
ne zor gidemediğim yolları yapayalnız yürümek
istediğim sözleri hiç kimseye söyleyemeden biriktirmek
ne zor durup durup kimsesiz hayallerin içinden geçmek
ne zor seni yüzünü unutup sadece anıları anımsamak
yalnızca bir aşk bir kadın değildi yitirdiğim yaşamak
büyük bir ah kaldı artık bana bükük dudaklarımda
herkesin pişmanlıklarını alıp götürecek kadar büyük
bağır bağır bağırıyorum o ahın aldığı nefesleri
ah yitirilmiş sevdam hayatımın sonsuz kederi
Ah yüreğim kadersiz çiçeğim
gözyaşlarımla suluyorum seni
kederlerimle büyütüyorum
acılarımla uyutuyorum kucağımda saçlarını okşayarak
kaybettiğim bir sevdanın masalını anlatıyorum sana
sen hiç ağlama duymasın o masum çocuk üzgün
hıçkırığını
ne kötü acılanmak kederlenmek
ve hüzünle yaşatmak seni
ah yüreğim çorak topraklarımın kadersiz çiçeği