Yokluğun küçük bir çocuk.
Tahammülü zor sınırları zorlarken yalnız lığın kapısında.
Susuzluk çeken bir avuç kurumuş dudak ta saklı Suskunluğu
İki damla gözyaşı giymiş
Yokluğun rüzgarda hoyratla şan bir uçurtma
Her an kayıp gidecekmişçesine
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta