Zor Şiiri - Oğuz Özyurt

Zor ki ancak bu kadar olur…
Kıyı kıyı kemiriyor beynimin fareleri,
Tepe üstü düşer ya hani insan,
Armut misali…
Ya da çatlar, patlar boydan boya,
Karpuz gibi…
Aynen öyle…

Manadan uzak, kifayetsiz sorular bulamacı ömrüm,
Nasılsın…
Yolu buldun, yürüyor musun hala…
Tek tek basarak taşlarına yaşamın,
Yükselirken, yani zannederken…

Traş olur ya insan her sabah,
Kesilmesin diye narin teni,
Sıralar bildiği tüm hünerleri.
İşte onun gibi…
Atla, koş, tırmala,
Çalış, çalış ve alış,
Alış yaşamın bildiği doğrulara,
Makine gibi, sen gibi ol,
Ve olduğunu san,
San ki elinde yarım kalan,
Adı konmamış umut,
Salınarak yokolsun…

Savaş yaşamın adına,
Sandığına…
İnsan ol, bildiğinden uzak, yarım,
Git gellere gebe ömrün zorlasın benliğini,
Ve ruhun,
Kayıp….
Çaresiz…

Ayıp insan kadar,
Kayıp sonsuz,
Geçmiş olsun…