Zor Şiiri - Ayla Korkanç

Hayatta mutlu ayakta kalabilmek,
o kadar zor ki.
Hangi çalının ardına baksam, devleşen sorunlar.
Onlar devleştikçe ben ufalıyorum.
Değersizlerin değerlerimi çiğnemesi içime sinmiyor.
Sakin dünyam iç karartıcı kasvete büründü.
Geri çekilmek isterken bile,
canavarlaşmış sığ insanlar yolumu kesiyor.
Engelleniyorum.
Zorla labirente itildim, ama çıkışı buldum.
Bitmedi.
Tropik mevsimde elimde bir parça toprak,
uğraş dur, bu mu kaderim?
Yazın yağmur,güneşi saklasın,
sel bassın çürüsün, kışın kuraklıktan kurusun.
Sen çabala anlamsızca.
Öfkemin kedere dönüşmesi canımı sıkıyor.
Muhtaçlığı içine sindiremeyen, yabaniyim.
Sınırlarımı sık sık parçalayıp gittim,
geri de dönemedim.
Yok sayamadım dalkavukları,
hissettiğim pis insan ağırlığı.
Her şeyi halletsem,
nereye koyarım hüsranı.
Kör sanki dünya.
Sığamıyorum bugünlerde kabıma.
Baksam da sızan ışığa, ürküyorum.
Ya tuzaksa.